ห้าสิบ

ฉันกอดตัวเองแน่น อกกระเพื่อมไหว แต่น้ำตาก็ทะลักออกมาก่อนที่ฉันจะไปถึงเตียงเสียอีก ฉันทรุดตัวลงบนนั้น ซบหน้ากับหมอน แล้วร่ำไห้ออกมา—เสียงดังสะอึกสะอื้นแตกสลายก้องอยู่ในความเงียบของห้อง ร่างกายฉันสั่นเทิ้มไปทั้งตัว ฉันรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก เหมือนกำลังจะขาดใจตายใต้ความอัปยศอดสูของตัวเอง

มันมาถึงจุดน...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ